Ένα ιστολόγιο της εκπαιδευτικής πράξης που επιμένει πως "δεν πρέπει να περιμένομεν μοιρολατρικώς την θεραπείαν εκ των άνω, ούτε από τους φορείς της επιστημονικής γνώσεως, ούτε από τους διοικητικούς προϊσταμένους, ούτε από τους κυβερνώντας. Εκ των κάτω το φως." (Δ. Γληνός)
Ένα αριστούργημα του ζωγράφου Γκουστάβ Κλιμτ. Φιλοτεχνήθηκε το 1917. Μέχρι το 1938 ο πίνακας ανήκε σε μια εβραϊκή οικογένεια. Το 1938 οι Γερμανοί τον άρπαξαν από την οικογένεια και μαζί με άλλα έργα τέχνης που επίσης είχαν αρπάξει έκαναν συχνές εκθέσεις ζωγραφικής. - επειδή λάτρευαν την υψηλή τέχνη. Το 1943 μετά από μια τελευταία έκθεση απέσυραν τον πίνακα σε ένα κάστρο στην Αυστρία για να τον φυλάξουν μαζί με άλλους και να τον προστατέψουν. Το 1945 οι Γερμανοί των Ες Ες που είχαν επιτάξει το κάστρο και έμεναν εκεί, υποχωρώντας έβαλαν φωτιά στα έργα τέχνης για να μην πέσουν στα χέρια των εχθρών. Σήμερα έχουμε μόνο αυτή τη φωτογραφία.
Το γράμμα Εε δεν μπορεί, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ, να διδαχθεί χωρίς τον
ΕΛΜΕΡ, ΤΟΝ ΠΑΡΔΑΛΟΕΛΕΦΑΝΤΑ
Ιδού λοιπόν η ιστορία του:
Αλλά μια τόσο όμορφη ιστορία δεν μπορελι παρά να συνοδεύεται από ένα εξίσου όμορφο τραγούδι:
Το επόμενό μας μάθημα ήταν ο Τάσος, το σαλιγκάρι.
Γιατί όχι λοιπόν κι ένα παρδαλό σαλιγκάρι;
Μήπως νομίζετε ότι το σκεφτήκαμε πρώτοι; Όχι, βέβαια. Πάντα θα υπάρχει ένας σουρεαλιστής ζωγράφος έτοιμος για κάθε δημιουργική ιδέα που ξετρελαίνει τα παιδιά:
Έχουμε κι εμείς στη γειτονιά μας υπέροχα παλάτια από αλάτι. Μπορεί να τα δει όποιος κάνει μια βόλτα μέχρι τις αλυκές του Αγγελοχωρίου.
Η φωτογραφία από το blogΦάρος του Θερμαικού
Ο Δημήτρης Β., ο ρεπόρτερ της τάξης μας έκανε μια βόλτα ως εκεί και μας έφερε πολύ όμορφες φωτογραφίες για να δούμε όλοι παλάτια από αλάτι.
Η αλυκή λειτουργεί τουλάχιστον από το 1902, δίπλα στη λιμνοθάλασσα του
Αγγελοχωρίου.
Λέγεται ότι κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο οι ντόπιοι πουλούσαν αλάτι, για να
αγοράζουν τρόφιμα. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, το αλάτι το έβγαζαν με τσεκούρια
και φτυάρια, με τα χέρια, και το μετέφεραν με άλογα, έως ότου κάνουν την
εμφάνισή τους τα βαγονέτα στις ράγες, τη δεκαετία του 1980.(Σοφία Χριστοφορίδου - Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Επιλογές” που κυκλοφόρησε με την “Μακεδονία της
Κυριακής” 25/11/2012)
Στην τάξη φτιάξαμε και δικά μας παλάτια από αλάτι:
Και ένα παραμύθι με ... αλάτι
Μια φορά κι
έναν καιρό, ζούσε ένας βασιλιάς με τις τρεις όμορφες κόρες του. Τις αγαπούσε
πολύ και τις τρεις, αλλά και αυτές τον λάτρευαν. Μια μέρα που καθόταν ο
βασιλιάς μαζί τους, τις ρώτησε, όπως ρωτούν όλοι οι πατεράδες, αν τον αγαπούν.
Και οι βασιλοπούλες είπαν και οι τρεις μαζί:
«Και το ρωτάs, πατέρα;»
«Πόσο μ’ αγαπάs εσύ;» ρώτησε τη μεγάλη.
«Σ’ αγαπώ, πατέρα μου, σαν το χρυσάφι», του αποκρίθηκε εκείνη.
«Μπράβο, κόρη μου, είπε ευχαριστημένος ο βασιλιάς. «Εσύ;» ρώτησε τη δεύτερη
κόρη του.
«Εγώ σ’ αγαπώ σαν το ασήμι, πατέρα μου», είπε γλυκά n δεύτερη.
«Εύγε, καλό μου παιδί», είπε ο βασιλιάς και τη χάιδεψε τρυφερά. «Κι εσύ;»
ρώτησε τη μικρότερη.
«Εγώ, πατέρα μου, σ’ αγαπώ σαν το αλάτι», είπε n μικρή.
«Σαν το αλάτι;» φώναξε θυμωμένος ο βασιλιάς. «Μα αυτή δεν είναι αγάπη, κόρη
μου. Δεν το περίμενα αυτό από σένα. Δεν θέλω να σε βλέπω πια».
Στενοχωρημένη
n βασιλόπουλα, κλείστηκε για μέρες στο δωμάτιό της, αφού δεν ήθελε ο πατέρα της
να την ξαναδεί και σκεφτόταν πώς να του αποδείξει ότι τον αγαπά. Ένα πρωί,
λοιπόν, κατέβηκε στις βασιλικές κουζίνες, παράγγειλε ένα μεγάλο γεύμα για τον
πατέρα της και του μήνυσε μάλιστα ότι θα του έφτιαχνε n ίδια τα καλύτερα
φαγητά. Στολίστηκε το βράδυ, στολίστηκαν και οι δυο άλλες αδελφές της και
πέρασαν όλοι μαζί στην τραπεζαρία του παλατιού. Η μικρή κόρη είχε στολίσει το
τραπέζι. Άστραφταν τα ολόχρυσα πιάτα και τα ποτήρια και έλαμπαν από το ασήμι τα
μαχαίρια και τα πιρούνια. Σαν άρχισε, όμως, να τρωει ο βασιλιάς τα φαγητά που
του είχε μαγειρέψει n κόρη του, έσπρωξε το ολόχρυσο πιάτο μακριά. Δοκίμασε το
δεύτερο φαγητό. Ήταν πιο άνοστο από το πρώτο και ας ήταν κι αυτό μέσα σε
ολόχρυσο πιάτο. Τίποτα δεν του άρεσε. Όλα ήταν άνοστα και καθόταν νηστικός και
στεναχωρημένος.
Τότε έσκυψε
η βασιλόπουλα και του είπε:
«Μήπως θέλεις να δοκιμάσεις από το δικό μου πιάτο, βασιλιά μου;»
O βασιλιάς δοκίμασε από το φαγητό της και το βρήκε θαυμάσιο.
«Αυτό είναι φαΐ!» είπε χαρούμενος. Πήρε μπροστά του το γυάλινο πιάτο της και έφαγε
με μεγάλη όρεξη. «Τι του έχεις βάλει και είναι τόσο νόστιμο;» ρώτησε τη μικρή
του κόρη.
Και εκείνη του απάντησε πονηρά: «Αλάτι, πατέρα. Αλάτι!»
Ο βασιλιάς
κατάλαβε ότι άδικα είχε θυμώσει με τη μικρή του κόρη. Είδε πως δεν είναι μόνο
το χρυσάφι και το ασήμι που αξίζουν. Και από τότε ένιωσε περήφανος για την
αγάπη και την εξυπνάδα της μικρή του κόρης και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς
καλύτερα.
Το διαθεματικό μας πρόγραμμα για το φθινόπωρο συνεχίζεται. Κάναμε μια πολύ όμορφη βόλτα στο δάσος που είχε τους εξής στόχους:
τη χαρά του να είμαστε όλοι μαζί ως ομάδα και να περνάμε καλά - την ενδυνάμωση των μεταξύ μας δεσμών - να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον μέσα από τη δραματοποίηση και το παιχνίδι
να γνωρίσουμε καλύτερα τη φύση
την αισθητική απόλαυση με ήχους, μουσικές και τραγούδια που συνοδεύουν υπέροχα μια ευχάριστη φθινοπωρινή βόλτα στο δάσος
να γνωρίσουμε και να παίξουμε παραδοσιακά παιδικά παιχνίδια
να μαζέψουμε λέξεις και "αντικείμενα" που έχουν σχέση με το δάσος που θα χρησιμοποιήσουμε στη γλώσσα (διδασκαλία των πρώτων γραμμάτων) και στα Μαθηματικά (οι αριθμοί μέχρι το 10).
Το ταξίδι μας πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα εκδηλώσεων του σχολείου με τις κουρτίνες κλειστές και χαμηλό το φωτισμό. Στη μεγάλη οθόνη της αίθουσας προβάλλεται το σκηνικό μας, το δάσος. Ακούμε τη μουσική και δραματοποιούμε: Είμαστε στο δάσος, κάνουμε μια πολύ όμορφη βόλτα, μαζεύουμε καρπούς, ξερά φύλλα, βελανίδια ... βλέπουμε ... ακούμε ...
Ξαφνικά βλέπουμε ένα λύκο. Κρυβόμαστε πίσω απ' τους κορμούς των δέντρων και παρατηρούμε. Τι όμορφο ζώο! Οι λύκοι είναι άγρια ή ήμερα ζώα; Γιατί οι άνθρωποι φοβούνται τους λύκους; Οι λύκοι φοβούνται τους ανθρώπους;
Ξέρουμε κανένα παιχνίδι που να δείχνει το φόβο των ανθρώπων για τους λύκους;
Η βόλτα μας συνεχίζεται ....
(Τη μουσική αυτή τη χρησιμοποιήσαμε και μέσα στην τάξη κατά τη σιωπηρή συμπλήρωση των ασκήσεων των μαθηματικών).
Βλέπουμε μια μελισσούλα πάνω σ' ένα λουλουδάκι. Την παρατηρούμε για ώρα .......
Και παίζουμε:
Μόλις το παιχνίδι μας τελειώνει, βλέπουμε ψηλά στο βουνό από πάνω μας μια αρκούδα με το αρκουδάκι της. Παρατηρούμε. Μάλλον η αρκούδα μαθαίνει στο παιδί της πώς να αναεβαίνει και να κατεβαίνει.
Η βόλτα μας τελειώνει. Ήταν τόσο όμορφη που απ' τη χαρά μας το ρίξαμε στο χορό.
Τα πιο όμορφα δάση για υπέροχες βόλτες τόσο κοντά μας:
Η μικρή διαθεματική μας δρασητριότητα με θέμα την πατάτα συνεχίζεται. Σήμερα είδαμε γιατί η πατάτα θεωρείται, από πολλά χρόνια πριν αλλά και σήμερα, το φαγητό των φτωχών.
Η πιο διασκεδαστική δραστηριότητα της σημερινής μας ημέρας ήταν το φύτεμα. Φυτέψαμε πατάτες που είχαν φύτρο (μικρά κομμάτια που είχαμε
κρατήσει από τα τυπώματα της πατάτας που είχαμε κάνει σε προηγούμενη
δραστηριότητα). Λέρωσαν τα χεράκια τους με το χώμα, το απόλαυσαν και
αδημονούν τώρα για το πότε οι πατατούλες τους θα βλαστήσουν.
Μελετήσαμε τον πολύ γνωστό πίνακα του Βαν Γκογκ "Οι πατατοφάγοι". Τα παιδιά έκαναν τις παρατητρήσεις τους: Κουρασμένα πρόσωπα, φτωχοί άνθρωποι. Στην ερώτηση από πού το καταλαβαίνουμε μια απάντηση ήταν εκπληκτική: "Μοιράζονται το φαγητό". - Μόνο οι φτωχοί μοιράζονται το φαγητό; - Καμιά φορά και οι πλούσιοι, αλλά άμα έχεις κάτι λίγο είναι εύκολο να το μοιραστείς, άμα έχεις πολύ θέλεις να το έχεις όλο μόνος σου"!! Άλλη απάντηση: "Τρώνε σκέτες πατάτες χωρίς μπριζολίτσα".
Τα παιδιά μαθαίνουν την άποψη του ίδιου του ζωγράφου για τον πίνακά του:
“Θέλησα να προσπαθήσω ευσυνείδητα ν’ αποδώσω και γω
την εντύπωση, πως αυτοί οι άνθρωποι, που κάτω από τη λάμπα, τρώνε τις πατάτες
τους με τα χέρια, που τα χώνουν μέσα στο πιάτο, δούλεψαν μ’ αυτά και τη γη και
πως ο πίνακάς μου εξυμνεί τη χειρωνακτική δουλειά και την τροφή που κέρδισαν οι
ίδιοι τόσο τίμια”.
(Βαν Γκογκ, Γράμματα στον αδερφό του Θεόδωρο,
εκδόσεις Γκοβόστη)
"Είναι κουρασμένοι επειδή φύτευαν όλη τη μέρα πατάτες. "Αυτό είναι πολύ κουραστικό. Ο παππούς μου άμα σκάψει μια ώφρα μετά κοιμάται όλο το μεσημέρι"! - Από πού το καταλαβαίνουμε ότι έσκαβαν όλη τη μέρα; "Μα αφού είναι νύχτα τώρα που τρώνε, έχουν μόνο αυτή τη λάμπα να τους φωτίζει." Ο πίνακας δείχνει σημερινούς ανθρώπους; "Όχι είναι από τα πολύ παλιά χρόνια. Οι γυναίκες φοράνε μακριά φουστάνια και όλοι φοράνε καπέλα και οι γυναίκες φοράνε μαντίλια στο κεφάλι." Άρα στα πολύ παλιά χρόνια οι φτωχοί έτρωγαν σκέτες πατάτες χωρίς μπριζολίτσα. "Ε, ναι".
Στη συνέχεια παρακολουθήσαμε το πολύ γνωστό στιγμιότυπο από την ταινία "Μοντέρνα Σταχτοπούτα".
Ο στόχος, όπως και παραπάνω με τον πίνακα, ήταν βιωματικός. Τα παιδιά με μεγάλο ενδιαφέρον το παρακολούθησαν και έκαναν τις παρατηρήσεις τους: ασπρόμαυρη ταινία - παλιότερη εποχή, (αλλά όχι τόσο παλιά σαν του πίνακα) φτωχικό σπίτι - φτωχικά ρούχα - φτωχικό φαγητό (μόνο πατάτες τηγανητές χωρίς μπριζολίτσα ή μπιφτεκάκι ή κοτοπουλάκι - τα υποκοριστικά είναι των παιδιών). Στη συνέχεια συζητήσαμε για το τι θα θέλανε να φάνε τα παιδιά, αν είχαν περισσότερα χρήματα (μακαρόνια με κιμά, μαρμελάδα βερίκοκο, ζαμπόν).
Με αφορμή την ενότητα των μαθηματικών (Σύγκριοη - εκτίμηση ποσοτήτων) συγκρίναμε τις τιμές (με σημερινά δεδομένα) των τροφίμων που ανέφεραν τα παιδιά στην ταινία με τις πατάτες. Διαπιστώσαμε ότι σε όλες τις περιπτώσεις οι πατάτες είναι πιο φτηνές. Οδηγήθηκαν μόνα τους στο συμπέρασμα ότι και σήμερα οι πατάτες είναι το φαγητό των φτωχών. Αλλά ότι πιστεύουν πως και κανένας - ούτε φτωχός ούτε πλούσιος ούτε λίγο φτωχός ούτε λίγο πλούσιος - δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια μερίδα πατάτες τηγανιτές! Ένας ύμνος λοιπόν τους αξίζει!
«Το εμβατήριο της τηγανητής πατάτας»
Οι κίνδυνοι
μεγάλοι ,
πολλές οι απειλές,
για να βρούμε τις πατάτες
τις τηγανητές!
Χώμα δε
βλέπω πουθενά,
λάδι ούτε στάλα!
Μας λείπουν οι πατάτες
και τα υλικά τα άλλα!
Κι όμως
έχουμε κουράγιο,
λιγούρα και ελπίδα
ότι κάποτε θα φάμε
τη διπλή μερίδα!
Εμπρός,
λοιπόν, εμπρός!
Πάμε! Πάμε! Πάμε!
Έφτασε ο καιρός
πατάτες για να φάμε!
Κι αν
προλάβετε, παιδιά,
στο διάλειμμα κρυφά
φάτε γρήγορα κι εσείς
μια μεγάλη τηγανιά!
(Από το θεατρικό έργο του Ευγένιου Τριβιζά "Οι ιππότες της τηγανιτής πατάτας")
